Ενας φίλος μας έστειλε: Για πάντα εκεί....

Ακόμα μία νύχτα που είμαι μόνος…ακόμα μία νύχτα που άφησα τη ζωή να με προσπεράσει…ή άραγε με προσπέρασε χωρίς καν να με ρωτήσει; Τόσα χρόνια με προσπερνάει γιατί να μην κάνει το ίδιο και αυτό το βράδυ; Είχα την ευκαιρία να βρεθώ με φίλους, με ανθρώπους που με νοιάζονται και με αγαπάνε…ανθρώπους που λάμπει το πρόσωπο τους όταν με βλέπουν…ξέρεις, όπως κάνουν οι πραγματικοί φίλοι…μην φανταστείς, δεν είναι πολλοί, μία χούφτα άνθρωποι…όμως τελευταία ακόμα και αυτοί δεν είναι ικανοί να με καταλάβουν…να περιορίσουν την θλίψη μου…να σκοτώσουν την μοναξιά μου.

Η μοναξιά μου…όσο θυμάμαι την ζωή μου ήταν πάντα εκεί…ακούραστη, άφθαρτη και πάντα τόσο πιστή. Πολλές φορές προσπάθησα να της ξεφύγω…και άλλες να την κάνω να με εγκαταλείψει εκείνη…όμως με κοιτούσε πάντα με ένα γλυκό χαμόγελο γεμάτο σιγουριά σαν να μου έλεγε…ok, ζήσε την περιπετειούλα σου μακριά μου, άνοιξε τα φτερά σου και πέτα όσο πιο μακριά μπορείς…πάλι σε εμένα θα γυρίσεις όταν ο ανοιχτός ουρανός κουράσει τα φτερά σου…όταν οι άνθρωποι και πάλι σε πληγώσουν…όταν ακόμα μία αγάπη σου πεθάνει, πάλι σε εμένα θα γυρίσεις.

Στην αγκαλιά μου και πάλι θα βρεις καταφύγιο…στον δικό μου ώμο θα κυλήσει το δάκρυ σου…ο δικός μου λόγος θα σε παρηγορήσει…η δικιά μου αγάπη θα γιάνει τις πληγές σου. Βλέπεις με ξέρει πολύ καλά τόσα χρόνια που είμαστε μαζί, και παρά την εκνευριστική σιγουριά της, την υπεροπτική αλαζονεία της, δεν μπορώ παρά να της είμαι ευγνώμων γιατί έχει δίκιο…είναι πάντα εκεί…αυτή είναι που είχε μαζέψει το κουφάρι μου όταν με είχαν αφήσει για νεκρό και ξανά το γέμισε με ζωή…αυτή είναι που πάντα εκεί ήταν, να μου δώσει αγάπη όταν οι υπόλοιποι απλά να παίρνουν ήθελαν…αυτή ήταν που σε κάθε μου χαρά ήταν δίπλα μου, να τη μοιραστεί μαζί μου χωρίς ίχνος ζήλιας, χωρίς ίχνος φθόνου …αυτή ήταν…όλες τις φορές μόνο αυτή.

Και πάλι αυτή είναι που όταν όλα αρχίζουν και μου φταίνε…όταν τα κομμάτια μου, που εκείνη με βοήθησε να  ανασυντάξω από κάποιο προηγούμενο χτύπημα που είχα υποστεί επειδή είχα φύγει από κοντά της, και πάλι ενωθούν…αυτή είναι που θα γίνει ο αποδιοπομπαίος μου τράγος…σε εκείνη όλα το φταίξιμο για την αβάσταχτη καθημερινότητα μου θα ρίξω και ακόμα μία φορά από μακριά της θα προσπαθήσω να φύγω. Για να κυνηγήσω τα όνειρα που εκείνη μου στέρησε…για να γνωρίσω ανθρώπους που εκείνη έδιωξε από κοντά μου…για να βρω την αγάπη που εκείνη μου έκρυψε…και όλα αυτά για να με κρατήσει για πάντα μαζί της. Για όλα αυτά και πάλι θα την κατηγορήσω και ακόμα μια φορά από την ζωή μου θα την διώξω…για ακόμα μια φορά σίγουρος ότι αυτή θα είναι η φορά που το χαμόγελο από τα χείλη της θα σβήσω…για πάντα.

Όπως όμως λένε, όσοι στην πραγματικότητα ζούνε, μία φορά μόνο πεθαίνουν, αλλά όσοι στα όνειρα ζούνε με τον θάνατο κάθε τους ονείρου πεθαίνουν…ξανά και ξανά…ατελείωτες φορές…και κάθε φορά πιο οδυνηρά από την προηγούμενη, και έχω ζήσει πολλούς τέτοιους θανάτους για να σου περιγράψω την οδύνη που νοιώθω αυτή την στιγμή. Άραγε τι ήταν αυτό που με έκανε να πιστέψω ότι αυτή η φορά θα ήταν διαφορετική από όλες τις προηγούμενες; Ότι αυτή τη φορά θα τα κατάφερνα;

Έτσι, τώρα που και πάλι μέσα από τον θάνατο των καινούργιων μου ονείρων νέοι εφιάλτες πήραν ζωή…τώρα που και πάλι όλοι εκείνοι που θα με έσωζαν από την μοναξιά μου πλιάτσικο έχουν στήσει πάνω στα ερείπια της ζωής μου…τώρα που μια ακόμα καινούργια αγάπη την καρδιά μου έχει για τρόπαιο πάνω από το κρεβάτι της…τώρα ναι…τώρα πλέον όλα είναι τόσο ξεκάθαρα…τώρα εκείνη και πάλι θα αναζητήσω…εκείνη που το απαλό της χάδι θα διώξει τους εφιάλτες μου και νέα όνειρα από την αρχή θα πλάσει…εκείνη που από την δικιά της καρδιά κομμάτι θα κόψει δικιά μου καρδιά για να φτιάξει…εκείνη που μέσα από τα ερείπια πόλη μεγαλόπρεπη και πάλι θα αναστήσει…εκείνη…ακούραστη… άφθαρτη…πιστή…για πάντα εκεί.