ήσουν φως που μόνο έσβηνε και έπεφτε τις νύχτες στο κενό...

Γιατί ο πιο μεγάλος έρωτας είναι αυτός που δεν αντέχεις
όσο μακριά του χάνεσαι τόσο κοντά του τρέχεις
Ο πιο μεγάλος έρωτας είναι αυτός που δεν αντέχεις
όσο και να τον πολεμάς γυμνός μπροστά του στέκεις...



Αναρωτιέμαι  


Καμιά αγάπη δε με έσωσε
Φεύγεις εσύ και πάλι μόνος
Λίγο τα τραύματα διέσωσε
Κι έπειτα πάλι ο ίδιος πόνος
Καμιά αγάπη δε με ζέστανε
Τόσο βαθιά όσο η δικιά σου
Όσα γεννούσε τόσα πέθαινε
Κι όλο αρρώσταινα κοντά σου

Κι αναρωτιέμαι αν σε πλήγωσα εγώ
Ή αν η αγάπη σου με πλήγωνε
Όταν έλεγε τις νύχτες σ' αγαπώ
Αναρωτιέμαι αν πονάς όσο κι εγώ
Ή ήσουν φως που μόνο έσβηνε
Και έπεφτε τις νύχτες στο κενό
Αναρωτιέμαι ποιος μιλά για χωρισμό
Αναρωτιέμαι ποιος μιλά για χωρισμό

Καμιά αγάπη δε διαλύθηκε
Όσο η δικιά μου το πρωί
Εγώ θα νιώθω πως κοιμήθηκε
Και θα ξυπνήσει απ' την αρχή